De beproeving

Ondanks deze wat onheilspelbare titel valt Peru bij ons goed in de smaak. Mijn eerste indruk van Peru: uiterst vriendelijke mensen die gewoon hun eigen gang gaan. Waar je je op het platteland in traditioneel Peru waant, is er in de stad veel meer een mix met modern te vinden. Positief verrast ben ik met de eerlijkheid van deze mensen. Tot 2x toe het te betalen bedrag verkeerd begrepen en teveel betaald, waarop ik het teveel gewoon weer terugkreeg.

Waar de titel dan betrekking op heeft? Onze beslissing om de Santa Cruz trekking te gaan doen in het Cordilla Blanca gebergte vlakbij Huaraz. Klaar voor een verslag vol bloed, zweet, tranen en mooie uitzichten? 

We nemen een luxe nachtbus van Lima naar Huaraz en kijken binnen in de bus onze ogen uit! Luxe soort van fateuils die 180 graden plat kunnen en een bus stewardess die ons eten komt brengen, dat went gauw hoor! Desondanks heb ik weinig geslapen en stap ik met mijn ogen nog halfdicht uit in Huaraz. We dumpen onze backpacks in Caroline lodge waar we hartelijke worden ontvangen en genieten van een lekker ontbijtje van pannekoeken met guacemole. Diezelfde dag nog boeken we de Santa Cruz trek. Hij staat bekend als niet al te moeilijk, dus dat moet goed komen dachten we. We zitten al op 3000m dus we acclimatiseren nog een dag en hiken de Wilka Cocha. De Poolse Piotr sluit zich bij ons aan en terwijl hij geacclimatiseerd en in topconditie is, moeten Lies en ik afzien. Na een hoop geploeter en gepuf bereiken we dan toch de top op 3800m en daar is het uitzicht prachtig, wauw!! Er is ook een lagoon en we relaxen een uurtje om van het uitzicht te genieten. 

Helaas knalt onze wekker ons alweer om 5 uur ´s ochtends wakker. We stappen met 9 anderen in een busje en rijden naar Vaqueria waar we om 11 uur arriveren. Hier begint de trekking echt. We krijgen nog een goede lunch en laden onze tassen op ezels. Ja, je leest het goed, we hebben we een trekking inclusief gids, ezels, ezelmenner en een kok geregeld. De Santa Cruz trekking gaat van start! De eerste dag is niet zo zwaar, maar algauw merken Lies en ik dat we nog niet goed geacclimatiseerd zijn en is het algauw ploeteren. Iedereen blijkt ook redelijk goed getraind en Lies en ik nemen de positie hekkensluiters in. Desondanks is de omgeving erg mooi en kunnen we het goed vinden met de anderen in onze groep. Bij aankomst in het kamp staan de tentjes al op en met een paar stuks ibuprofen en een goed (maar smakeloos) maal achter de kiezen stappen we algauw ons tentje in. Het was kramperen!!! Slapen in tentjes waar je niet eens overeind in kan zitten op matjes van 1 mm dik bij 0 graden = niet leuk!!! Daar liggen we dan, met alle kleren aan die we maar bij ons hebben en na een frustratie aanval in de slaapzak (%!$!?& GRRR, draai nou toch mee als ik draai, nu lig ik met mijn hoofd op het zeil!) doen we onze ogen dicht. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Gelukkig word ik van het ontbijt van brood met ei weer een beetje wakker en begint het echte werk. Bloed, zweet en tranen vloeien er (bij wijze van spreken dan gelukkig), het was zo zwaar!!! We moeten een pas over van 4800m. Ondanks knallende koppijn en lucht tekort weten we ons stap voor stap toch omhoog te krijgen. Als we eenmaal boven aankomen zijn we uitgeput, maar o zo trots!!! We hebben het toch gehaald en gelukkig maakt het uitzicht bij bovenkomst toch weer een hoop goed, zo mooi!!! We worden omringd door witte pieken en een turquoise lagoon ietsjes lager. We zetten onze rugtassen neer, ploffen ernaast en genieten voor een uurtje van de zon en het uitzicht. We lopen nog een paar uur naar beneden en gaan voor de tweede keer de strijd met de tent en de kou aan.

Na weer een bijna slapeloze nacht begint dag 3, de dag van het afdalen. In totaal lopen we zo´n 21 km plat of naar beneden richting Cashapampa. Ik doe een paar blaren op, maar ach, die kunnen er ook nog wel bij. En dat ik gestoken word door muggen, dat ben ik eigenlijk ook wel gewend. De Santa Cruz reputatie over de fantastische omgeving blijkt echter waar te zijn, want het was een hele mooie tocht naar beneden door de valleien en langs rivieren. Als we dan eindelijk beneden aankomen stappen we moe, maar voldaan de bus in en rijden we terug naar Huaraz. Onderweg nog even een pitstop en we schuiven we aan bij een locaal tentje waar we heerlijke paparienas eten. ´s Avonds rond een uur of 7 zijn we weer in Huaraz en zit de zware maar ook erg mooie trekking er toch echt op. We zitten onder het stof en het vuil, de nagels zijn zwart, de haren strak en vet van het stof, maar het kans ons allemaal niets meer schelen. Als twee zwervers met onze plastic tassen en daypacks stappen Lies en ik een luxe restaurant binnen. Pizzzaaaaaa, aanvallennnnnn!!