Cusco en het avontuur naar de Machu Picchu...

Cusco
Na een nachtbus van 16 uur komen we redelijk gebroken aan in Cusco. Hier lopen we een hostel binnen en regelen we gelijk een bed. We slapen wat, we chillen wat in de hangmat en eten een laat ontbijt van crackers met jam in het zonnetje. Zo is het uiteindelijk een lekker ontspan dagje geworden. We verkennen Cusco en regelen raften voor de volgende dag. Ter ere van de nog altijd zere nek en rugspieren besluiten we de gyropractor te bezoeken wat eindigt in een flop. Ten eerste weet geen enkele taxi de praktijk te vinden, rijden we uiteindelijk een uur rond en hebben we het alsnog lopend opgelost. Ten tweede wordt Lisanne uiteindelijk wel gekraakt, maar moeten we teveel betalen voor een consult die ze zogenaamd heeft gehad en lijkt mijn eigen massage nergens op. Omdat de receptioniste ons de prijzen van te voren verkeerd uitgelegd heeft betalen we gelukkig uiteindelijk toch niet de volle mik. In dezelfde straat zit een leuke pizzaria, een familiebedrijfje, en maakt de heerlijke pizza veel goed. 

Raften
Top besluit! Wat een leuke dag hebben we (uiteindelijk) gehad. We beginnen de dag met gedoe. De groep van het raften is zonder ons vertrokken en daar komen we pas heel laat, na heel lang wachten en 4x vragen achter. Lisanne maakt een hoop stampij (dat is van deze tijd, anders helpen ze je natuurlijk niet) en dit vind ik wel hilarisch. Ik moet iedere keer wegkijken om niet te lachen om Lisanne vervolgens weer met een strak gezicht bij te staan. Uiteindelijk worden we door de touroperator met een taxi naar een auto gebracht waar 3 rafting guides in zitten van een andere organisatie. We worden dus ipv met een lelijk, oud, gevaar voor je leven busje, heel relaxed met de auto naar het raften gebracht. Het is zo´n 1,5 uur rijden en tijdens de autorit maken we kennis met de gidsen, wat de rest van de dag flink in ons voordeel is. Omdat we de gidsen al kennen krijgen we een prima voorkeursbehandeling. Ach, dat mag ook wel eens nadat we ´s morgens vergeten zijn.  Het raften is iets actiever dan in Arequipa en we halen een hoop geintjes uit. Zo gooien Lies en ik samen onze guide (Willie, 40 jaar) in het koude water, springen we als eerste van een rots het water in, gaan we surfen met de boot, ziplinen we samen ipv alleen en dollen flink met onze guides. Uiteindelijk worden we bestempelt als de crazy Dutch girls. We lachen erom en vinden het allebei wel prima. Als kers op de taart moeten we helaas wel terug met de bus ipv de auto, maar regelt een gids de beste plekken, namelijk helemaal voorin. We spreken met Willie, een paar andere (jongere) gidsen en nog een paar meiden van het raften af om ´s avonds te gaan borrelen in een kroegje en zo hebben we ook nog een ontzettend toffe avond/nacht! Om half drie ´s nachts wimpelen we de laatste 2 guides af die maar al te graag meer willen. No thanks! Drie kussen kun je krijgen en dan gauw wegwezen! 

Ons avontuur naar de Machu Picchu toe
De Machu Picchu ligt behoorlijk afgelegen en om er te komen pakken de meeste mensen de trein. Helaas kost een retourtje zo´n 150 euro dus lies en ik doen het op de goedkope manier: met een omweg. De Machu Picchu bezoeken is zowiezo al vreselijk duur, dus we moesten ergens een compromis sluiten. We besluiten niet te vroeg te vertrekken om zo een beetje slaap te kunnen pakken en lopen uiteindelijk (veel te laat) om 10.00 uur het hostel uit op weg naar de eerste bus. Bij de "terminal", oftewel een straatje waar iedere 5 seconden luid geadverteerd wordt dat er een taxi collectiva (gedeelde taxi) staat, regelen we de eerste bus naar het dorpje Santa maria. In deze minibusjes "passen" wel 12 mensen. Na zowat een uur gewacht te hebben tot de taxi vol zit vertrekken we. Wat een toprit! 4 uur lang haarspeld bochten door de bergen resulteerd in regelmatige pletterijen tegen de rechterruit of links tegen een Peruaanse zwetende man. Als we dan met een zucht van opluchting uitstappen trakteren we onszelf eerst maar eens op een ijsje. Het is ondertussen al vrij laat en we moeten nog een stuk dus we stappen maar gauw in de volgende taxi collectiva naar Santa Theresa waar we om 16.30 uur arriveren en de volgende taxi pakken naar station Hydro-electrica. Vanaf daar begint het echte werk, nog 2,5 uur langs het spoort lopen naar het dorpje Aguas Calientes van waar je naar de Machu Picchu kan. De laatste trein van 16.30 uur hebben we gemist, maar het is zowiezo gebruikelijk om dit te lopen. Wat een reis heh? Maar hier komt het addertje onder het gras, het wordt namelijk al om 18.00 uur donker en het is half 6 als wij willen beginnen aan de wandeling. Hier hebben we niet goed over nagedacht, dom!! Bij een vrouwtje kopen we nog gauw wat droge bisquitjes als avondeten en ships als toetje om onze verstandige lunch van koekjes aan te vullen (waarom verkoop je nou niet gewoon ook een broodje?) en gaan dan toch maar lopen. We komen eerst bij de toegangspoort aan en na ons verzekerd te hebben dat het niet gevaarlijk is en we de weg niet kunnen kwijtraken beginnen we dan toch maar het spoor te volgen. We komen algauw bij een doodlopend spoor uit, dat begint al goed. Vrij gauw hebben we dan toch het goede spoor te pakken (haha goeie heh) en krijgen we gezelschap van een hond die we niet kwijtraken. Ach muziekje op, en lopen maar. Als het dan in ene donker wordt en dat gaat vrij snel in Peru, zijn we ineens blij niet alleen te lopen. Ons is verzekerd dat het helemaal vlak is en niet gevaarlijk om te lopen, maar met in geachte de twee meiden uit Panama steek ik toch vrij snel een zakmes binnen handbereik en bedenk ik me dat een hond met zijn betere zintuigen toch wel eens goed gezelschap kan zijn. Aldus begint campagne "paai de hond". Regelmatig gooien we een drooi bisquitje naar de hond (ik voelde me net als in het sprookje Hans en Grietje) en weten zo de hond trouw bij ons te houden. Het is inmiddels pikkedonker als we bij een brug uitkomen. Zo eentje waar je van spoorbalk tot spoorbalk moet stappen met onder je een afgrond. We kijken elkaar aan met een blik van hoe verstandig is dit, als we een paadje ernaast zien met in ieder geval aan 1 kant een leuning, en stappen voorzichtig stappend naar de overkant. Met een telefoon als zaklamp (heerlijk voor al die muggen) in de hand zoeken we de beste weg en lopen we variërend naast het spoor, op het spoor en op het zijkantje van het spoor van balk tot balk. Als uit het niets rechts van ons een hond hard begint te blaffen slaken we van schrik een gil. Goed, zoiets hadden we eigenlijk wel kunnen verwachten met al die straathonden hier in Peru. Maar goed, met nog 3 honden erbij denk ik: "hoe meer zielen, hoe meer bescherming, ehhh ik bedoel vreugd" en we lopen weer verder. Het is redelijk vreemd zo in het pikkedonker lopen op het spoor, maar het heeft toch ook wel weer wat. Eng vinden we het niet en we zien zelfs overal vuurvliegjes. Even later komen we een vrij grote spin tegen op het pad (vergeleken met Nederland dan) die eruit zag als de kleine variant van iets dat veel groter kan zijn. Spinnen fanaat die ik ben ga ik deze natuurlijk uitgebreid bestuderen. NOT!!! Gelukkig vlucht hij snel weg en lopen we weer verder. Regelmatig moeten we van spoorbalk tot spoorbalk kleine wateren oversteken. We lopen bijna een uur als ik opeens uitroep: "Hee, waar komt dat licht vandaan!?" We draaien ons om en zien een trein naderen, TUUT TUUUUUT!!! waarop Lies en ik verschrikt gillend achteruit deinzen. Elkaar vastklemmend bedenk ik me nog om een duim uit te steken, het universele gebaar voor ik wil graag meeliften, maar de trein rijdt ons gewoon straal voorbij. Goed, dat was schrikken en we lopen maar weer verder. Nog een uur later beginnen we het toch redelijk zat te worden en lopen we er inmiddels ook wat versloft bij, waar is nou toch Aguas Calientes!? Het is niet bepaald opbeurend om enkel zwart en geen lichtjes in de verte te zien, maar we lopen dan ook op een spoor ingesloten door wat exotisch beboste Bergen. Als we dan eindelijk wat lichtjes rechts van ons zien opdoemen is de opluchting toch groot en lopen we uiteindelijk moe het dorpje binnen. We belonen de hond met alle droge koekjes die we nog hebben, wat een trouw (gepaaid) gezelschap was hij. We storten ons gauw op een echt avondmaal (inmiddels half 9) en zoeken een hostel op. We gaan vroeg slapen, want de volgende dag gaan we doen waarvoor we gekomen zijn: naar de Machu Picchu.

De Machu Picchu
De dag begint voor ons om 07.30 uur. Na heerlijk ontbeten te hebben bij een bakkertje en de tickets gehaald te hebben voor de Machu Picchu (MP) pakken we een bus vol toeristen omhoog naar het begin van de MP. Yess eindelijk zijn we er! 
Een paar uurtjes rondgeklommen in de MP en mooie foto's gemaakt. DE uitzichtfoto (die iedere toerist heeft!) staan uiteindelijk natuurlijk ook op de camera. We proberen nog wat leukere foto's te maken maar al gauw komt er een bewaker naar ons toe die zegt dat het niet toegestaan is op bijvoorbeels randjes te staan of een springfoto te maken. Helaas, worden we na deze waarschuwingen de hele tijd in de gaten gehouden, waardoor we ons koest moeten houden. Nog even relaxen en van het uitzicht genieten en dan vinden we het wel weer goed geweest. Bij de uitgang van de MP besluiten we naar beneden te lopen en zo een duur busticket te besparen (de afzetters). Er staat een uur voor 1200m afdalen. Trappen af en.... nog meer trappen af. We zijn inmiddels zo getraind dat we dit gemak in een half uur doen! We haasten ons nog voor de trein van Aguas Calientes naar station Hydro electrica en reizen dit keer gemakkelijk terug. De Machu Picchu was heel erg mooi, je moet het gezien hebben als je in Peru bent en het was zeker de moeite waard!

De terugreis pakken we iets anders aan. Met een taxi collectiva voor 4 passagiers rijden we terug naar Santa Maria. Vanaf daar willen we niet weer een x aantal uren geplet zitten in een oncomfortabel minibusje met 12 man. We besluiten te gaan liften. Al snel is het raak. De Peruaanse mensen zijn zo ontzettend vriendelijk! In een stoere en confortabele pickup auto mogen we met een ouder echtpaar voor 50 sol meerijden helemaal tot Cusco. Dit zien we wel zitten! Na 10 min te hebben meegereden hebben we al gauw door dat dit echtpaar echt echt echt oud is. Zo is de rijstijl ook namelijk. Zooooo langzaam, slakkegang! In ons beste spaans vertellen we er in het dorpje uit te willen (bago!!) en gaan opzoek naar de volgende lift.

Eenmaal in het volgende dorpje is het een uur of half vijf en beginnen we hem wel een beetje te knijpen! Vinden we nog een lift? We moeten nog zo'n vier á vijf uur rijden! Uiteindelijk staan we een poosje met muggen te vechten waarbij voor de verandering Lies ipv ikzelf helemaal lek wordt gestoken (haha eindelijk) en na een hoop auto's aangehouden te hebben grijpen we uiteindelijk weer een mooie pickuo bij z'n kladden. En jawel met 3 mannen erin. Precies nog twee plekjes zijn er over. Voor ons? Ze zien er vriendelijk uit en we wagen de gok! We kletsen wat raak (in het Spaans, yes het lukt me eindelijk) en komen zo de 4,5 uur door tot we eindelijk in Cusco aankomen. De mannen zetten ons netjes af vlakbij ons Hostel en we kruipen daarna verrot maar voldaan ons bedje in.